Spaanse taaiheid vergaat niet

Een brede glimlach, fanatiek gebalde vuisten en een zwaaiende hand naar het laaiend enthousiaste publiek. Het passeren van de finishlijn gaat gepaard met enige onwennigheid, een beetje ongeloof zelfs. Maar al gauw overheerst de pure blijdschap. Het enorme genot van een langgewenste overwinning. Eindelijk, hij kon het toch nog. Alejandro Valverde boekte in Navarra voor het eerst in meer dan anderhalf jaar tijd weer een zege.

Oké, het was ‘maar’ in de GP Miguel Indurain. De Gran Premio in het noorden van Spanje, vernoemd naar de vijfvoudig Tourwinnaar en meestertijdrijder van weleer, vertolkt een bijrol in het weekend waarin ook de Ronde van Vlaanderen plaatsvindt. De koers rondom Estella staat zodoende niet bekend als de belangrijkste wedstrijd en geldt onder meer als voorproefje op de Ronde van het Baskenland.

Maar toch. Het deelnemersveld was indrukwekkend, en tijdens de onzekere coronacrisis wordt iedere overwinning bovendien zwaar bevochten. Iedere zege telt. Daarnaast kennen we Valverde als veelwinnaar in (kleinere) Spaanse wedstrijden. Valencia, San Sebastian of Murcia. Valverde is er steevast goed en houdt van deze koersen. Ook in de GP Miguel Indurain was hij al twee keer de beste. Vrijwel ieder seizoen was zijn zegeteller voor een aanzienlijk deel gevuld met dit soort wedstrijden.

De wielerwereld lag bijna een halfjaar stil en dat bleek juist op de veertig jaar geworden veteraan extra impact te hebben.

In 2020 liep dat anders. Valverde bleef verstoken van victorie. De wielerwereld lag bijna een halfjaar stil en dat bleek juist op de veertig jaar geworden veteraan extra impact te hebben. Geen vooruitzichten, geen drijfveren om op die leeftijd nog alles te geven op trainingen. De resterende wedstrijden reed Valverde anoniem rond. De carrière van de Murciaan leek als een nachtkaars uit te gaan.

Tot de 3^e april van dit jaar. De GP was allesbehalve een memorabele wedstrijd, geen koers vol grote heldendaden. Totdat Valverde als een katapult uit het peloton werd gelanceerd. In een mum van tijd bereikte hij de paar overgebleven koplopers, waarvan collega-veteraan Luis Léon Sanchez het langst kon aanpikken. Even leek de Kazach Aleksei Loetsenko nog roet in het te gooien, maar zijn aanval leek Bala juist te motiveren.

Aan de finishlijn leek er niemand niet blij met de overwinning van Valverde.

Sanchez, Loetsenko en El Imbatido begonnen tezamen aan de laatste korte pukkel, de ultieme steile strook. Juist daar, waar het asfalt ver boven de tien procent helde, vond de puncheur Valverde zijn roeping. Pats. Een vlijmscherpe smack in the face naar het overgebleven Astana-duo. De afdaling was slechts een formaliteit. Het vieren van de zege kon beginnen. De daarbij gepaard gaande emoties deden denken aan een junior, die net voor het eerst juichend de streep mocht passeren.

Aan de finishlijn leek er niemand niet blij met de overwinning van Valverde. Iedereen, met name zijn Spaanse collega’s, vloog hem zowat om de nek. Alsof men zich bewust was van het feit dat een wielersierraad als Valverde niet zomaar zonder zege afscheid kan nemen. Een collectief besefmoment van wat voor een klasbak de Murciaan nog altijd is. Spaanse taaiheid vergaat niet zomaar. Dat het dan ‘maar’ in de GP Miguel Indurain is, maakt even geen snars uit.