Deel dit artikel:

Retro: Igor Decraene

Tien jaar geleden kroonde wijlen Igor Decraene zich in Firenze tot wereldkampioen tijdrijden bij de junioren. Een reconstructie.

Najaar 2012. Bij Belgian Cycling, de Belgische wielerfederatie, heeft men gezien dat er bij de nieuwelingen een jongen met een grote motor rondrijdt. Een jongen die met een eenvoudige fiets aan tijdritten deelneemt, maar er wel in slaagt om voor concurrenten met topmateriaal te eindigen. Aan de zestienjarige Igor Decraene uit Waregem wordt dan ook gevraagd om met een trainer van de federatie samen te werken. Frederik Broché, op dat moment actief aan de Topsportschool in Gent, woont eveneens in de West-Vlaamse stad en blijkt de ideale match.

Broché, intussen technisch directeur bij Belgian Cycling, herinnert het zich nog alsof het gisteren was. “Natuurlijk kende ik Igor al een beetje van zijn uitslagen, maar dat hij in 2013 zo zou evolueren, had ik zeker niet verwacht. Communicatief was Igor heel introvert. Soms ging ik met hem fietsen om die drempel wat te verlagen. (grijnst) En dus heb ik ook vaak afgezien. Ik herinner me nog een training met Igor, Jordi Warlop en een kameraad van mij. Die dag hebben we serieus in zijn wiel zitten sukkelen. (lacht) Maar Igor bleef altijd beleefd, net zoals zijn hele familie trouwens.” 

Op 20 april 2013 laat Decraene bij de junioren meteen van zich spreken. Als eerstejaars laat hij in de nationale testtijdrit in Opoeteren prompt de een jaar oudere Jenthe Biermans, Brent Luyckx, Mathias Van Gompel en Nathan Van Hooydonck achter zich. Bondscoach Carlo Bomans: “Ik weet nog dat Nathan naar mij toe kwam en op bange toon zei: ‘Die andere rijdt hard’. Waarop ik antwoordde: ‘Jij toch ook?’ Je moet weten: Igor was een nieuwe naam bij de junioren. Er was tot dan niet echt sprake van hem geweest. Maar die dag liet hij een enorme indruk na.”

Broché beschrijft Decraene als een timide jongen die het vooral vervelend vond dat hij zijn concurrenten soms belachelijk maakte. “Ik zal niet zeggen dat hij schrik had om zijn tegenstanders tijdens een tijdrit in te halen, maar wel om hen op grote afstand te zetten. Dat voelde ongemakkelijk voor hem. Het ging simpelweg niet samen met zijn karakter. Igor kon enorm afzien, maar hij wilde dat de andere renners ook succes kenden.” 

Lees het volledige artikel in de nieuwe editie van Poggio, nu verkrijgbaar in de winkel, HIER online te bestellen of HIER online te lezen via Blendle. Abonneer je HIER en geniet van onze aantrekkelijke abonnementsformules!