Deel dit artikel:
Een massale volksverhuizing naar de kust, euforische taferelen en bittere ontgoocheling in het Belgische kamp, het eerste grote duel tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel … Het WK veldrijden van 2012 in Koksijde, dat exact tien jaar geleden plaatsvond (28-29 januari), was er eentje voor in de geschiedenisboeken. Een eigenzinnige terugblik in zeven etappes.
WOUTJE VERSUS MATHIEU
Soms wordt er geschiedenis geschreven wanneer niemand het verwacht. Het junioren-WK in 2012 werd traditioneel beschouwd als een sympathiek opwarmertje voor het echte werk, maar met de ogen van nu kunnen we het gerust een sleutelmoment voor de verdere evolutie van het veldrijden en het wielrennen in het algemeen noemen. Wout van Aert en Mathieu van der Poel verschijnen op zaterdag 28 januari vol verwachting aan de start van hun eerste wereldkampioenschap. Er ontspint zich een spannende strijd, waarbij ‘Woutje’ van Aert, Quinten Hermans en Daan Soete de Nederlandse topfavoriet het vuur aan de schenen leggen. Van Aert doet zijn reputatie als ‘klein, vinnig bazeke’ (dixit streekgenoot Paul Herygers) alle eer aan, maar het is uiteindelijk de vroegrijpere Van der Poel die solo naar de overwinning snelt. De rest is intussen geschiedenis …
Bekijk hier het korte wedstrijdverslag, inclusief het ontwapenende interview met beide jonkies.
DE ONTBOLSTERING VAN KLEINE LARS
Bij de junioren lukte het net niet, en dus richt het Belgische veldritpubliek zijn pijlen op de belofterace in de namiddag. Met Wietse Bosmans en ‘zandman’ Laurens Sweeck telt ons land immers twee grote kanshebbers op de wereldtitel. De wedstrijd draait opnieuw uit op een bloedstollende derby der Lage Landen, inclusief dubieuze manoeuvres en controversiële passeerbewegingen. Bosmans lijkt de bovenhand te halen wanneer hij de laatste duin rijdend overwint, maar de vinnige Lars van der Haar knokt zich weer naar het wiel en verschalkt onze landgenoot in de sprint. De Nederlandse ‘yorskhireterriër’ behaalt zo zijn tweede en voorlopig laatste wereldtitel in het veld. Verovert hij dit weekend zijn derde regenboogtrui in Fayetteville?
Herbekijk hier de integrale wedstrijd.
VOS VERLIEST HAAR STREKEN NIET
Na dag 1 van het WK veldrijden in Koksijde moet ons land het met twee zilveren medailles stellen. Beterschap lijkt nog niet meteen in zicht, want ook bij de dames dreigt de wedstrijd oranje te kleuren. Marianne Vos maakt haar favorietenrol meteen waar en rijdt de tegenstand al in de eerste ronde uit het wiel. In de achtergrond ontvouwt zich een spannende strijd voor plek 2. Veterane Daphny van den Brand heeft de handen vol met onze jonge landgenote Sanne Cant, die voor het eerst haar neus aan het venster steekt op het allerhoogste niveau. Cant laat zich ringeloren in de sprint, maar is toch blij als een kind met haar eerste WK-medaille. Er zouden er nog vijf volgen, waarvan drie gouden. Marianne Vos behaalde in Koksijde haar vijfde wereldtitel en is tien jaar na datum nog steeds topfavoriete voor het WK in Fayetteville. Een Vos verliest immers haar streken niet …
Herbekijk hier de integrale wedstrijd.
DE ROZE BRIL VAN STYBAR
Drie wedstrijden gereden, drie medailles. Maar geen gouden plak. ‘Het zal toch niet waar zijn?’, vrezen doemdenkers in het Belgische kamp. De weelde in de mannelijke elitecategorie is zo groot dat ons land haast niet lijkt te kunnen verliezen, maar er is één factor die onze landgenoten angst inboezemt: Zdenek Stybar. De Tsjech schreef de vorige twee wereldkampioenschappen op zijn naam en lijkt klaar voor een drie-op-een-rij. Hoewel hij zich intussen hoofdzakelijk focust op zijn wegcarrière, lijkt Stybar vol vertrouwen naar het uur van de waarheid toe te leven. Hij werkt zijn opwarming op de rollen zelfs af met een roze vrouwenslip om de lenden en een roze hoed op het hoofd. De regerende wereldkampioen geeft even de indruk dat hij de handschoen kan opnemen, maar valt snel terug en eindigt op een ontgoochelende dertiende plaats.
Bekijk hier het wedstrijdverslag, inclusief een fragment van de veelbesproken opwarming van Stybar.
DE SOLOSLIM VAN ALBERT
Gezien de offday van Stybar ligt de weg open voor een Belgische wereldtitel. Kandidaat-winnaars genoeg bij onze landgenoten, met Sven Nys op kop. Nys was drie weken eerder nog soeverein naar de nationale titel gesneld en lijkt rijp voor de ultieme bekroning. Dat is echter buiten Niels Albert gerekend, die iedereen de adem afsnijdt met een verschroeiende eerste ronde. Even geeft Kevin Pauwels de indruk dat hij de aansluiting kan maken, maar enkele technische foutjes doen hem de das om. Voor Albert wordt de rest van de wedstrijd één lange triomftocht. Achter hem snellen een verbazend sterke Rob Peeters en Kevin Pauwels naar zilver en brons.
ONGEZIENE BELGISCHE DOMINANTIE
Geduld is een schone deugd. De uitzinnige Belgische veldritfans bleven lang op hun honger zitten, maar zien hun stoutste droom werkelijkheid worden in het allerbelangrijkste WK van allemaal. De zeven Belgen die aan de start verschijnen, bezetten aan het eind van het verhaal de eerste zeven plekken in de uitslag. De top-3 is hierboven reeds genoemd, maar Tom Meeusen, Bart Aernouts, Klaas Vantornout en Sven Nys maken het feest compleet. Een ongeziene dominantie die nog nooit vertoond was en allicht ook nooit meer vertoond zal worden …
HET LAATSTE WK VAN NYS
Zeven Belgen in de top-7 op dat langverwachte WK in eigen land: niets dan tevreden gezichten in het Belgische kamp, zou je denken. Sven Nys vormt echter de uitzondering op de regel. De Kannibaal van Baal is al jaren de maat der dingen in het veld, maar op het WK wil het eens te meer niet lukken. Nys blijft steken op één wereldtitel en dat zit hem duidelijk hoog. Na afloop vertelt hij in de Sporza-studio bij Karl Vannieuwkerke dat het allicht zijn laatste WK is geweest. Gelukkig wordt de soep niet zo heet gegeten als ze werd opgediend. Twaalf maanden later zou Nys alsnog zijn felbegeerde tweede wereldtitel veroveren in Louisville, waar het vorige Amerikaanse WK veldrijden plaatsvond. En zo is de cirkel dus helemaal rond …
