Deel dit artikel:
Vandaag beklimmen de renners voor de zesde keer in de Tourgeschiedenis La Planche des Belles Filles, inclusief de ultrasteile onverharde slotkilometer waar Dylan Teuns zich drie jaar geleden in de geschiedenisboeken fietste. Deze steile Vogezencol liet voor het eerst van zich spreken in 2012 en groeide in amper tien jaar tijd uit tot een vaste waarde in ‘La Grande Boucle’. Een terugblik op vijf spectaculaire ontknopingen.
De eerste beklimming van La Planche des Belles Filles in 2012 was in meerdere opzichten een mijlpaal. De ontdekking van deze pittige kuitenbijter gaf de Vogezen eindelijk opnieuw aanzien als wielerparadijs, dat nog veel meer te bieden heeft dan de gekende ‘Ballons’. Bovendien pakte Bradley Wiggins er zijn eerste ‘maillot jaune’, die hij zou blijven dragen tot in Parijs. Het was echter zijn ploegmaat/aartsrivaal Chris Froome die met de dagzege aan de haal ging. ‘De witte Keniaan’ boekte zijn allereerste Tourtriomf op de top van La Planche des Belles Filles. Er zouden nog zes ritzeges en vier eindoverwinningen volgen …
Nog voor de eerste echte aankomst bergop was de Tour van 2014 al beslist. Chris Froome viel letterlijk en figuurlijk uit in de legendarische kasseirit tussen Ieper en Arenberg, waarna Alberto Contador zwaar crashte op weg naar La Planche des Belles Filles en noodgedwongen moest opgeven. Vincenzo Nibali, die eerder al zeven dagen het geel droeg na een verrassende ritzege in Sheffield en indrukwekkend balanceerwerk op de glibberige kasseien, aarzelde niet en zette de Ronde van Frankrijk definitief naar zijn hand. Nadien zou ‘De Haai’ nog twee keer toeslaan op een aankomst bergop: in Chamrousse en op Hautacam. Impressionante!
‘L’histoire se répète’: zo kunnen we de beklimming van La Planche des Belles Filles in 2017 in een notendop samenvatten. Opnieuw was de Italiaanse kampioen aan het feest, met de gele trui tot gevolg. Al houdt de vergelijking daar wel op, want Fabio Aru zou de Tour niet winnen. Sterker nog: zijn zege op La Planche des Belles Filles was zelfs het laatste grote kunststukje uit zijn carrière. De winnaar van de Vuelta van 2015 verraste vriend en vijand met een snedige demarrage op 2,4 kilometer van de finish. De Sky-armada leek alles onder controle te hebben, maar kwam uiteindelijk te laat om Aru alsnog bij de lurven te vatten.
Wat als we nog een extra kilometer zouden toevoegen aan de beklimming van La Planche des Belles Filles? De vraag stellen was ze beantwoorden voor de parcoursbouwer van de Ronde van Frankrijk. Dat deze nieuwe slotkilometer grotendeels over onverhard wegdek loopt en in de laatste hectometer piekt naar 24%, vormde geen bezwaar. En dus pakte de Tourorganisatie in 2019 voor het eerst uit met de beklimming van ‘La Super Planche des Belles Filles’. Het predicaat ‘super’ is niet uit de lucht gegrepen, want het weerbarstige gravel en de duizelingwekkende stijgingspercentages zijn een garantie op spektakel. Dat bleek al in 2019, toen onze landgenoot Dylan Teuns vakkundig afrekende met medevluchter Giulio Ciccone. Achter hem spraken de afgepeigerde gezichten van de zwalpende renners boekdelen.
De spectaculairste ontknoping op La Planche des Belles Filles – en bij uitbreiding in de recente Tourgeschiedenis – vond plaats in september 2020. De beelden liggen ongetwijfeld nog vers in het geheugen: een krachtig pedalerende Pogacar-met-vleugels versus Roglic met het miniverzetje en de scheefgezakte pothelm. De Slovenen maakten er een iconische tweestrijd van tijdens de halve klimtijdrit met aankomst op La Planche des Belles Filles. Tot ieders verbazing zette wonderboy Pogacar een achterstand van 57 seconden om in een voorsprong van 59 seconden. LeMond-Fignon revisited!
