Deel dit artikel:
Filippo Ganna’s werelduurrecord – 56,792 kilometer! – tart alle verbeelding. Al was het niet enkel de Italiaan die een topprestatie leverde, maar het hele INEOS Grenadiers-team en bij uitbreiding ook de betrokken materiaalsponsors. Denk maar aan de ge-3D-printe Pinarello, de op maat gegoten Kask-helm en … het Belgische snelpak waarmee hij in Grenchen rondtoerde. Dit laatste is een sterk staaltje technisch vernuft van Bioracer, dat met veel plezier mee de grenzen van het menselijke kunnen opzocht.
Na afloop van de samenwerkingen met kledingfabrikanten Rapha en Castelli bundelde INEOS Grenadiers vorig seizoen de krachten met Bioracer. Het Belgische bedrijf met uitvalsbasis in Tessenderlo geniet zo een eerste keer van visibiliteit in het WorldTour-peloton, althans in het kader van een samenwerking met een professioneel team. Sinds de jaren negentig verzorgt Bioracer reeds het textiel voor de Belgische nationale ploeg. Ook Duitsland en Zuid-Afrika worden gekleed door de Limburgse onderneming.
Sam Ratajczak, head of development & DNA bij Bioracer, gunt ons een blik achter de schermen: “Beginnen doen we bij het begin, in 2010, een paar jaar voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio. Dat was volgens mij het keerpunt. Het punt waarbij de invloed van de kledij op de prestaties werd ingezien. Ons verhaal met INEOS Grenadiers begint eigenlijk bij Tony Martin. De Duitser was toen de grote man in het tijdrijden. Met de Olympische Spelen in zijn achterhoofd is hij naar ons gestapt en zei hij: ‘Luister kerels, hoe snel is dat pak nu werkelijk? Hebben jullie daar iets van bewijs van?’”
De reden waarom hij naar Bioracer stapte met die vraag is logisch te verklaren. Duitsland heeft een soort staatsinstelling: Institut für Forschung und Entwicklung von Sportgeräte (FES). Dit ontwikkelt alle sportmateriaal voor de Olympische Spelen, van carbonfietsen en velgen tot skilatten en zelfs geweren voor de biatlon. Alles … behalve textiel. “Het FES stelde zijn windtunnels en kennis ter beschikking voor ons, op één voorwaarde: het pak moest sneller zijn dan het vorige. Daar is het verhaal feitelijk gestart. We hebben toen veel kennis en knowhow opgedaan”, legt Sam Ratajczak uit.
Tony Martin werd uiteindelijk tweede in Londen en Bradley Wiggins won de olympische tijdrit in zijn thuisland. ‘Der Panzerwagen’ is dat jaar wel wereldkampioen tijdrijden geworden in Valkenburg en bij de vrouwen won de Duitse Judith Arndt. “Reken daar dan ook nog eens de wereldtitel van onze Philippe Gilbert bij. Dat waren voor ons allemaal tekenen dat we goed bezig waren. Het jaar nadien zijn we dan pakken beginnen maken voor onder meer Team Sky en Trek-Segafredo. Onze naam stond er niet op, maar hierna zijn de mensen wel wakker geworden.”
Lees het volledige artikel in de nieuwe editie van Cycling, nu verkrijgbaar in de winkel, HIER online te bestellen of HIER online te lezen via Blendle. Abonneer je HIER en geniet van onze aantrekkelijke abonnementsformules!
