Deel dit artikel:
Toen Julian Alaphilippe vorig jaar in de aanloop naar het WK het wielerjournaille over de vloer kreeg, moest hij zich verdedigen. Was iemand die de voorbije maanden slechts drie keer gewonnen had wel een waardige wereldkampioen? Met een knappe ritzege in Tirreno-Adriatico (in een rechtstreeks duel tegen Van Aert en Van der Poel), de Waalse Pijl en etappewinst en een dag geel in de Tour zat het qua kwaliteit nog wel goed in 2021, maar wat dan gezegd van 2022? Een rit in de Ronde van het Baskenland en de Ronde van Wallonië, that’s it. Voor de rest: veel kommer en kwel. En dus is de logische vraag: hoe ga je als wereldkampioen om met al die rampspoed?
Julian Alaphilippe: “We moeten er inderdaad geen doekjes om winden: het was tot nog toe een echt pechjaar. En aangezien je je als wereldkampioen geen slechte dag kan permitteren, is dat eens zo moeilijk te verteren. Gelukkig ben ik intussen oud genoeg om te weten dat periodes als deze jammer genoeg ook deel uitmaken van het rennersbestaan. Uiteraard was ik enorm ontgoocheld en gefrustreerd toen ik besefte dat het weer niet zou lukken in Luik-Bastenaken-Luik – mijn grote doel van het voorjaar – maar ik heb door de jaren heen geleerd dat huilen of roepen niets zal veranderen. Het enige wat je kan doen is de pijn verdragen, geduld tonen en nieuwe doelen stellen wanneer je er mentaal klaar voor bent. Als je dubbelgevouwen in het decor ligt en nog amper kan ademen (Alaphilippe liep onder meer een klaplong op bij zijn crash in Luik-Bastenaken-Luik, red.) wordt zelfs een grote klassieker erg relatief.”
Als wereldkampioen kan je je geen slechte dag veroorloven, want die trui valt zo hard op dat je als het ware onder een vergrootglas fietst. Is dat een zware last om dragen?
“De regenboogtrui weegt, zoveel is zeker. Het statuut van wereldkampioen brengt een bepaalde druk en extra verantwoordelijkheden met zich mee. De aanvragen van pers, sponsors en publiek zijn exponentieel toegenomen. Als je ergens aan de start verschijnt, liggen de verwachtingen erg hoog. En in koers word je hoe dan ook wat meer geviseerd en krijg je minder vrijheid. Het is dus niet evident, maar dit alles weegt niet op tegen het geweldige gevoel om elke dag te mogen rondrijden in dat prachtige shirt.”
Hoewel het niet altijd rozengeur en maneschijn was, heb je dus wel genoten van jouw twee seizoenen als wereldkampioen?
“Zeker weten, al denk ik dat ik die regenboogtrui nog meer op prijs ga stellen zodra ik ze kwijt ben. De omstandigheden die ik zonet heb opgesomd, maken het moeilijk om er op het moment zelf ten volle van te genieten, ook al heb ik mezelf vaak ingeprent dat het uniek is om elke dag de mooiste trui ter wereld te mogen dragen. En toen het wat minder ging, was ze telkens de ideale motivatie om sterker terug te keren. Wereldkampioen worden was al een droom sinds ik de regenboogtrui voor het eerst met eigen ogen aanschouwde in het peloton. Ik heb mijn best gedaan om ze alle eer aan te doen door me altijd en overal voor de volle honderd procent te geven. Ik kan mezelf dus niets verwijten.”
In Vlaanderen luidt het gezegde: geen twee zonder drie. Denk je dat het mogelijk is? Of houd je er niet echt rekening mee? Het parcours zou jou in principe weer moeten liggen …
“Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik tast nog altijd een beetje in het duister over mijn vorm. Bovendien vrees ik dat het parcours misschien niet zwaar genoeg zal zijn om de overige favorieten overboord te gooien. We zullen wel zien wat het wordt. Ik kan er alleszins zonder al te veel druk aan beginnen, net als vorig jaar. En toen is het allemaal vrij goed uitgedraaid, nietwaar? (knipoogt).”
Lees het volledige artikel in de nieuwe editie van Cycling, nu verkrijgbaar in de winkel, HIER online te bestellen of HIER online te lezen via Blendle. Abonneer je HIER en geniet van onze aantrekkelijke abonnementsformules!
