Deel dit artikel:
In de bus van de Education First-ploeg beleeft een 34-jarige Colombiaan de grootste lol met het aantrekken van zijn op maat gemaakte tijdritpak. Het duurt eeuwen voor het kleinood daadwerkelijk om zijn lichaam zit. Hij laat het ritueel filmen om zo de wereld mee te laten lachen. Zo staat, vlak voor de belangrijke tijdrit in de Ronde van Zwitserland, Rigoberto Urán tijdenlang te stuntelen met zijn fietskleding. Even daarna rijdt hij zijn beste tijdrit ooit. Tussen de gletsjers en besneeuwde bergtoppen veegt de man uit Urrao de concurrentie aan de kant en toont zijn vorm in aanloop naar de Tour de France.
Vrijwel niemand die niet de zoon van Mick Jagger is, zal meer op de zoon van Mick Jagger lijken dan Rigoberto Urán. De Zuid-Amerikaan had wat uiterlijk betreft niet misstaan als gitarist van een rockband of lid van een motorclub. Als wielrenner is Urán het oudste lid van een bijzondere generatie Colombianen. Een groot talent met een patent op wisselvalligheid. Eindelijk een opvolger, dachten ze, voor de nationale helden Lucho Herrera en Fabio Parra. Die verwachting is grotendeels door anderen ingelost. Maar Urán onderscheidt zich op geheel eigen wijze.
Wie het internet afstruint, ontdekt dat Rigo een koning van de lach is. Als sfeermaker op karaokeavonden. Als de gelegenheidskapper van zijn partner. Dansend in zijn kamer, met zijn koersshirt als feestrok. Of verkleed als politieagent in eigen land tijdens de Tour of Colombia. Waarom? Gewoon, omdat het kan. Urán is een karakter dat in de wielrennerij te weinig voorkomt. Die het leven viert zoals het komt en de zin uit de alledaagse onzin probeert te halen. Hij stopt nog liever langs een mistige bergweg voor een om aandacht loeiende stier, dan dat hij zijn piekwattages trapt.
Zijn verhaal is bekend. Hoe hij als straatarme jongen door zijn ouders op een fiets werd gezet. Hoe hij door het geweld in de Colombiaanse steden zijn vader verloor. En hoe hij als jonge jongen zijn familie aan geld moest helpen door middel van het verkopen van loten. Urán is gepokt en gemazeld in de hardheid van het leven. Een persoon waarvoor iedere meevaller driedubbel meetelt. Niets moet, alles kan. Die instelling kenmerkt Urán zowel binnen als buiten de koers. Zo ook het gestuntel met het tijdritpak alsmede de daaropvolgende overwinning. De Colombiaan was in het verleden wel vaker een meester in de sufheid.
De renner in kwestie is onlosmakelijk verbonden aan de Olympische Spelen van Londen. De grijsgrauwe veteraan Alexandre Vinokourov pakt het goud. Maar de manier waarop vluchtmakker Urán in de sprint-a-deux de deur openzette voor de Kazach deed de wenkbrauwen fronsen. Omkoping? Wellicht. Wellicht dat Urán dacht aan het geboden fortuin in ruil voor een gouden plak. Een fortuin dat qua waarden voor een gewezen straatvechter niet te onderschatten is. Of misschien genoot hij gewoon van zijn rol in de olympische apotheose en dwarrelde het belang van de sprint weg uit zijn gedachten. Ook dat was namelijk typisch Urán geweest. We zullen het nooit weten.
De Tour van 2017 verliest in de eerste week twee grote favorieten. Alejandro Valverde rijdt zichzelf in een dranghek, Richie Porte kletst tegen een bergwand. Een groepje underdogs, waaronder Urán, strijdt met drievoudig winnaar Chris Froome om de gele trui. Vanwege een kapot versnellingsapparaat rijdt hij de bergrit naar Chambéry uit op een monsterverzet. Toch mengt hij zich in de sprint. Warren Barguil juicht, maar uit de fotofinish blijkt dat Urán gewonnen heeft. De Colombiaan heeft geen flauw benul en staat al bijna onder de douche. Stomverbaasd mag hij naar het podium. Opnieuw typisch Urán, die de Tour uitrijdt als tweede achter Froome.
Terug naar het heden. De Tour de France van dit jaar lijkt op die van toen. Relatief weinig bergetappes. Twee tijdritten. Een Tour voor Urán. Een Tour om als kleefkruid aan de wielen van de favorieten te blijven plakken en mee te strijden om de podiumplekken. Maar voor iemand die ooit loten verkocht op straat om te overleven, telt iedere meevaller driedubbel.
En als de komende Tour niet meevalt, is er altijd nog het leven om te vieren.
