Deel dit artikel:
De een passeerde met een kin vol slijm en een opgelucht gelaat de finish op Lagos de Covadonga. Hij balde zijn vuist zoals hij zelden had gedaan. Slaakte een overwinningskreet die hij nimmer aan de meet had laten zien. De ander kroop met een mijnwerkersgrimas over diezelfde aankomstlijn, piepend en krakend, ongeveer anderhalve minuut later. Langzaam daalde het besef in dat de wielerwereld naar een bijzondere etappe had zitten kijken.
De meren van Covadonga zijn sprookjesachtig. Als aankomstplaats in de Vuelta schreeuwen ze om nieuwe koersgeschiedenis. Ze snakken naar epische gevechten en heldhaftige coureurs. Egan Bernal en Primoz Roglic deden er alles aan om die behoeften in te vullen. Samen vertrokken ze op zestig kilometer van de aankomst. Samen vlogen ze door het mystieke landschap van de Picos de Europa. Samen bliezen ze het peloton omver. Samen schreven ze het script van de zeventiende Vuelta-etappe.
Vanaf de start van hun reis ontpopte zich een duidelijke rolverdeling. Na de versnelling van Bernal is Roglic er als de kippen bij om zijn Colombiaanse collega te volgen. Bernal moest een manier vinden om zichzelf terug de ronde in te rijden. Roglic zocht naar de springplank voor zijn gewenste hattrick in de Ronde van Spanje. De moedige strijder en de zelfverzekerde titelverdediger. Ze klikten en ze koersten naar hun hart. Bernal had Roglic nodig om zijn verder kleurloze Vuelta nog wat flonkering te geven. Voor Roglic was de kwetsbare Bernal de perfecte vluchtmakker om overheen te vliegen en te verpulveren. Om eindelijk de dappere Odd Christian Eiking uit het rood te hijsen.
Na afloop gaven beide hoofdrolspelers een kort interview. Allebei waren ze op een positieve manier aangedaan door de grootsheid van hun gezamenlijke vlucht. Allebei hadden ze moeite met het zoeken naar woorden. Mede daarom viel het op dat ze toch dezelfde conclusie trokken. ‘Enjoy’ bleek het toverwoord. Ze hadden ontzettend genoten. De een van het winnen en de ander gewoon van het rijden op een fiets. Bernal genoot van het feit dat hij onderdeel was van de machtige uithaal van Roglic. Roglic genoot op zijn beurt van zijn vlucht met de Colombiaan, die leidde tot naar eigen zeggen zijn mooiste etappezege ooit. Genieten stond voorop. Genieten gold voor het tweetal als essentie van de koers.
Nog even terug naar die bijzondere vlucht. Misschien berustte Bernal vanaf zijn versnelling op zestig kilometer al wel in het feit dat hij geen kans zou maken tegen de sterke Roglic. Toen zijn Sloveense metgezel op acht kilomeer van de mythische meren vertrok, zal hij in zijn hoofd geklapt hebben en zijn hoed hebben afgenomen. Hij zal chapeau hebben geroepen. Hij zal hebben genoten van de koerslust van zijn vluchtmakker. Bernal en Roglic trokken op als twee vrienden, rijdend voor verschillende ploegen. Als junioren die hun krachten uittestten en samen op avontuur gingen. Ze genoten met volle teugen. De uiteindelijke uitslag verdween voor even naar de tweede plaats.
Bernal en Roglic brachten de koers terug naar de basis. Commentator José de Cauwer verwoordde het na afloop van de Sporza-uitzending perfect. In de nieuwe fietsgeneratie groeit langzaam een gunfactor. Een gunfactor die ontstaat wanneer je mede de koers bepaalt. Bernal gunde Roglic de zege. En dat zal andersom ooit ook zo zijn. Er ontstaat wederzijdse waardering voor grootse daden en getoonde moed. De zeventiende Vuelta-etappe staat daar symbool voor en is daarmee een van de meest waardevolle wielermomenten van 2021. Bernal en Roglic genoten van het feit dat ze samen op zoek waren gegaan naar nieuwe topsporthistorie. Hopelijk wordt en blijft die manier van koersen vooraanstaand in het wielrennen.
Dan genieten wij als wielerliefhebbers daar vrolijk van mee.
