Deel dit artikel:
Ik zie ze nog toekomen. De piepjonge Lotte Kopecky. Ze moet een jaar of zeventien geweest zijn toen ik zelf nog profrenster was bij Topsport Vlaanderen. Lotte zat op de topsportschool in Gent en kwam af en toe met ons meetrainen. Toen al kon je zien dat ze meer was dan een doorsnee wielrenster. Eén brok kracht.
Timide, dat wel. Maar zodra de training begon, transformeerde ze in een soort van fenomeen. De grinta die je afgelopen zondag op haar gezicht kon aflezen tijdens haar demarrage op de Oude Kwaremont was er al die jaren geleden ook al. De lippen wat van elkaar. Ademhaling controlerend. Blik op oneindig. Alsof ze in een bubbel kruipt en zich van niets of niemand nog bewust is. Zij en haar fiets. Verweven met elkaar.
Ik krijg nog steeds kippenvel als ik me het beeld van Lotte op de Kwaremont opnieuw voor de geest haal. Tussen die mensenzee. En toch moederziel alleen. Op zo’n moment kan je als commentator alleen maar even stil zijn. En dat waren we. We zwegen in de commentaarcabine. Gewoon, om het even binnen te laten komen.
De impact die Lotte Kopecky heeft op het hedendaagse (vrouwen)wielrennen is gigantisch.
Wie had vijf jaar geleden durven dromen over volle viptenten die aan het juichen waren voor een Belgische winnares die zomaar even zichzelf opvolgde in Oudenaarde? Niemand. Dus, merci Lotte! Je maakt méér dan dromen waar.
