Deel dit artikel:
Was dit de mooiste Ronde van Frankrijk aller tijden? Vergelijken is moeilijk, maar dat het episch, legendarisch en beklijvend was, daar is elke wielerliefhebber het over eens. We genieten nog één keer na met een overzicht van de tien mooiste Tourmomenten!
Dat het een bijzondere Tour zou worden, was duidelijk vanaf dag 1. De hartverwarmende ‘Grand Départ’ in Denemarken was al even gedenkwaardig als de openingstijdrit, die door de kletsnatte weersomstandigheden uitdraaide op een spannend secondespel. Toen Wout van Aert wereldkampioen Filippo Ganna achter zich liet, leek de strijd om de eerste gele trui beslecht. Tot de ‘farmer’s son from Belgium’ op het appel verscheen en nog eens 5 seconden beter deed. Het mooiste moment in de carrière van Yves Lampaert leverde al meteen kippenvel op.
Toegegeven: we hadden zelf geen mooier scenario kunnen bedenken voor de vlakke etappes in Denemarken. De wind liet het helaas afweten, maar de achterliggende symboliek maakte dat ruimschoots goed. Eerst maakte Fabio Jakobsen zijn comeback compleet door zijn eerste ritzege in de Ronde van Frankrijk te boeken, waarna ook Dylan Groenewegen afrekende met zijn innerlijke demonen in een onvervalste millimetersprint. Beide heren lijken nog steeds niet helemaal ‘on speaking terms’, maar dat ze opnieuw op het hoogste niveau acteren na de horrorcrash van twee jaar geleden in de Ronde van Polen, doet hen (en bij uitbreiding de hele wielercommunity) duidelijk deugd. Wout van Aert klokte na de passage in Denemarken af op drie tweede plaatsen, maar daar zou snel verandering in komen …
Ongezien, kolossaal, verbluffend …: superlatieven schieten tekort om te beschrijven wat Wout van Aert presteerde op weg naar Calais. Het peloton leek opnieuw af te stevenen op een massasprint, maar dat was buiten Jumbo-Visma gerekend. Net zoals eerder dit jaar in Parijs-Nice zette de geel-zwarte brigade een hogesnelheidstrein op poten op de laatste puist van de dag, met Wout van Aert als eindstation. Op de Cap Blanc-Nez fladderde de ‘maillot jaune’ weg van alles en iedereen, om er vervolgens een 10 kilometer lange tijdrit richting finish uit te persen. Een huzarenstukje dat niemand voor mogelijk hield, maar dat toch werkelijkheid werd en voor eeuwig in het collectieve wielergeheugen gegrift staat. Jasper Philipsen sprintte naar plek 2 en maakte onterecht het zegegebaar, in de veronderstelling dat het op dat parcours onmogelijk was om solo naar de finish te rijden. Het gaf de sensationele vlucht van gele Wout nog een tikkeltje meer glans …
Horen kasseien in de Ronde van Frankrijk of niet? Het is de vraag van een miljoen telkens wanneer de Ronde van Frankrijk flirt met het parcours van Parijs-Roubaix. Een sluitend antwoord is er nog altijd niet, maar boeiend was het alleszins wel tussen Rijsel en Arenberg! Jumbo-Visma beleefde een ‘klotedag’: Primoz Roglic kwam ten val en zag zijn klassementsambities (eens te meer) in rook opgaan, terwijl er nadien een heuse stoelendans nodig was om Jonas Vingegaard een nieuwe fiets aan te reiken. Tadej Pogacar voelde zich daarentegen wel in zijn sas op de Noord-Franse ‘pavés’ en bundelde de krachten met een ontketende Jasper Stuyven. Er was een ijzersterke Wout van Aert nodig om de schade in extremis te beperken. Ook voor de dagzege zaten we tot het laatste moment op het puntje van onze stoel. Uiteindelijk was het Simon Clarke die zich met een ultieme jump tot kasseikoning kroonde.
In de eerste zes ritten van de Tour werden er al heel wat seconden gewonnen of verloren, maar de eerste echte krachtmeting tussen de klassementsrenners vond plaats op dag 7. In de steile onverharde slotkilometer van La Super Planche des Belles Filles vochten Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard een verbeten duel uit. De Deense challenger hield verbazend goed stand en leek dankzij een ultieme versnelling zelfs op weg naar de zege, maar uiteindelijk was het toch weer ‘Pogi’ die het laken finaal naar zich toetrok. Net als daags voordien in Longwy maakte de Sloveense titelverdediger maximaal gebruik van zijn explosiviteit in de laatste meters. ‘Is de Tour nu al beslist?’, vroegen enkele volgers zich ietwat wanhopig af. Een al te voorbarige bedenking …
Drie tweede plaatsen op Deense bodem, een legendarische solo-overwinning in Calais, berenwerk op de kasseien, een kamikazevlucht die het peloton tot wanhoop dreef op weg naar Longwy …: Wout van Aert was alomtegenwoordig in de eerste Tourweek. Op de ‘punchy’ finish in Lausanne toonde de ‘Hulk van Herentals’ eens te meer wie de beste renner in deze Tour was. Met enkele forse lendenrukken stoomde Van Aert vanuit een schijnbaar verloren positie naar zijn tweede ritoverwinning. Zij die alsnog aanspraak dachten te kunnen maken op de groene trui, konden hun laatste greintje hoop definitief opbergen.
In de eerste twee decennia van deze 21ste eeuw stond tactiek in de Tour gelijk aan defensief koersen of treintjesvorming bergop, met het US Postal van Lance Armstrong en het Team Sky van Chris Froome als voornaamste exponenten. Het haalde vaak de angel uit de strijd om de eindzege en zorgde meer dan eens voor een saai koersverloop. We kunnen dan ook niet genoeg benadrukken hoe straf het masterplan was dat Jumbo-Visma in de praktijk bracht in de eerste Alpenrit van deze Tour. De geel-zwarte brigade gaf ‘het nieuwe wielrennen’ een extra dimensie door de schijnbaar onaantastbare Tadej Pogacar collectief te verschalken. De ietwat overmoedige titelverdediger liep in de val en bekocht zijn inspanningen onderweg op de monsterlijke Col du Granon. Op 5 kilometer tijd boog Vingegaard zijn beperkte achterstand in het algemeen klassement om in een riante voorsprong. Tactiek kan dus ook een garantie op spektakel zijn als de spaarmodus achterwege blijft en er met open vizier gekoerst wordt!
Acht keer top 3, maar geen enkele keer op het hoogste schavotje: je zou voor minder nerveus worden en gefrustreerd raken. Ondanks de broeierige weersomstandigheden hield Jasper Philipsen het hoofd echter koel en leverde hij in Carcassonne de perfecte sprint af. De ‘Vlam van Ham’ wurmde zich in de binnenbocht voorbij Van Aert en verzilverde zijn superbenen met een afgetekende zege. Eindelijk was het raak voor de snelste sprinter in deze Tour!
Net als het eerste deel van de Tour stond ook de slotweek bol van spanning, spektakel en emotie. Vooral met dank aan de hamvraag die iedere wielerfan dagenlang in de ban hield: kon Pogacar revanche nemen in de Pyreneeën en alsnog zijn derde Tourzege grijpen? De Sloveense wonderboy deed er alles aan om het tij alsnog te keren, maar moest zich definitief gewonnen geven in de laatste Pyreneeënrit. Jumbo-Visma zette zijn dominantie extra in de verf door opnieuw een tactisch meesterwerkje uit te rollen, met een glansrol voor de groene trui. Mocht zijn ploeg het volledig uitgekookt gespeeld hebben door de bal in het kamp van Pogacar te leggen, had Van Aert allicht getriomfeerd op Hautacam en ook nog eens de bolletjestrui gewonnen, maar wat hij uiteindelijk als meesterknecht liet zien was ook niet min: met een ultieme krachtinspanning ranselde ‘de Hulk van Herentals’ Pogacar uit het wiel en zette hij Vingegaard op weg naar de rit- en eindzege. Legendarisch!
Waar is de tijd dat we dolblij waren met één Belgische ritzege in de Tour? In een jaar dat er maar liefst zes Belgische ritzeges te vieren waren (sinds 1985 geleden!), kunnen we het ons haast niet meer voorstellen. Van Aert was eens te meer de grote slokop met drie overwinningen en acht topdrieplaatsen in totaal (goed voor een ratio van 38%!), maar ook Jasper Philipsen deed meer dan zijn duit in het zakje met twee ritzeges en vijf topdrieplaatsen in totaal. Het slotweekend kleurde volledig Belgisch (Van Aert in de tijdrit en Philipsen op de Champs-Élysées), net als de openingsrit in Denemarken (met Lampaert als laureaat). Bovendien scoren onze landgenoten op alle terreinen: in de sprint, in het werk tegen de klok, op geaccidenteerde parcoursen … Dat ‘WVA’ ook nog eens de groene trui veroverde met een record van 480 punten, lijken we haast normaal te vinden. Maar dat is het uiteraard niet! Knijp even in uw arm en besef goed: deze Belgische weelde moeten we voor eeuwig en altijd koesteren! Net als de Tour van 2022 in het algemeen, die ons van a tot z aan het scherm gekluisterd hield.
