Deel dit artikel:
Laporte, die als renner van Cofidis de afgelopen jaren zo verwoed streed om goed te eindigen in etappes als die van gisteren of in klassiekers, kreeg in zijn eerste maanden als renner van Jumbo-Visma zowaar een etappewinst cadeau. Van een overstap gesproken. Het vormde allemaal een uitzonderlijk tafereel gisteren, maar het was niet voor het eerst, zo’n ploegdemonstratie.
Het waarschijnlijk beste voorbeeld van absolute ploegsuprematie komt uit Parijs-Roubaix van 1996, uitgerekend een jubileumeditie door de 100ste verjaardag van de wedstrijd. Op ruim 80 (!) kilometer van de aankomst rijdt een kwartet van de ploeg van Mapei-GB weg van alles en iedereen.
Onder hen De Leeuw van Vlaanderen Johan Museeuw, die er samen met drie Italiaanse ploegmaats Ballerini, Bartolami en Tafi vandoor gaat. Ballerini, die het jaar voordien won, rijdt lek en moet zijn ploegmaats laten gaan. Het kwartet wordt gereduceerd tot een koptrio, dat het na een monsteronderneming samen uitzingt tot op de wielerbaan.
Al is het daar al lang beslist. Een order uit de ploegauto laat Museeuw zijn eerste Parijs-Roubaix winnen. Bartolami krijgt de tweede plaats en Andrea Tafi neemt de derde plaats voor zich. Tafi en Museeuw zouden de Helleklassieker later nog wel winnen, Gianluca Bartolami zou daar nooit in slagen.
Een veel recenter voorbeeld van een ‘clean sweap’ was de Trofeo Laigueglia van vorige week. Geen spectaculaire monstervlucht daar, wel een late uitval van Jan Polanc die volstond om de wedstrijd te winnen, terwijl zijn ploegmaats Ayuso en Covi in de achtergrond de sprint wonnen voor de podiumplaatsen. Een volledig podium van UAE Team Emirates daar dus.
Een minder fraai voorbeeld is dat van de Gewiss-Ballan ploeg in de Waalse Pijl van 1994. Drie renners van een en dezelfde ploeg, Moreno Argentin, Giorgio Furlan en Jevgeni Berzin, knallen weg op de Muur van Hoei op zo’n 60 kilometer van de streep en zingen het uit tot de voet van de laatste keer de Muur van Hoei. Geen cadeautjes daar, zoals bij Museeuw of Laporte, maar wel drie ploegmaats die tegen elkaar strijden.
Berzin moet zijn twee Italiaanse ploegmaats vrij snel laten gaan op de Muur van Hoei, helemaal boven haalt Argentin het in de sprint van Furlan. Berzin komt een twintigtal seconden later over de streep en vervolmaakt een volledig Gewiss-podium. Het grote niveauverschil tussen renners van Gewiss-Ballan en de rest van het peloton deed toen echter de wenkbrauwen fronsen, en dat bleek niet helemaal onterecht. Gewiss-Ballan werkte destijds samen met de beruchte dokter Ferrari, en de ploeg werd later ontbonden na enkele dopingschandalen.
Ook in het dameswielrennen is er af en toe plaats voor een totale verplettering door één ploeg. Vorig jaar deed Team SD Worx het zo in de Giro d’Italia Donne. Op het eindpodium na 10 etappes was slechts één ploeg te zien. Anna van der Breggen stond op het hoogste schavotje, geflankeerd door haar ploegmaats Ashleigh Moolman-Pasio en Demi Vollering.
En die drie dames deden het nog straffer dan enkel dat. Want niet enkel namen ze beslag op de eerste drie plaatsen op het eindpodium, maar ook in de twee bergritten, de tweede en de negende rit, eindigden ze steeds als eerste 3. Van der Breggen won de tweede etappe, Moolman-Pasio won de negende etappe.
Je mag er nog zo goed voorstaan, toch loopt zo’n ploegdemonstratie loop niet altijd goed af. Dat kan je navragen aan Patrick Lefevere, die in de Omloop Het Nieuwsblad van 2015 zijn meest pijnlijke nederlaag leed met Quick-Step. Drie van zijn renners, Stijn Vandenbergh, Niki Terpstra en Tom Boonen reden op de Haaghoek op 43 kilometer van de aankomst het hele peloton uit de wielen. Behalve Ian Stannard dan, de Brit van Team Sky die het jaar voordien won.
Ondanks hun flagrante overwicht, slaagt het trio van Etixx-Quick Step er niet in hun aanval met succes af te ronden. Ian Stannard verslaat hen alle drie, en wint voor Terpstra en Boonen. Een blunder van formaat van Quick-Step en een gemiste kans voor Tom Boonen om ooit de Omloop te winnen.
Een misschien iets minder impressionant voorbeeld van een ploegendemonstratie, maar wel opnieuw een met een Belgische winnaar, is die van Team Dimension Data in de Tour of Yorkshire van 2017. Daar rijdt Serge Pauwels in gezelschap van zijn Spaanse ploeggenoot Omar Fraile weg van de rest, en het duo komt samen aan de streep met 6 seconden voorsprong op de eerste achtervolgers.
Fraile gunt zijn ervaren ploegmaat de ritoverwinning en meteen ook de eindzege. Dat het voor Pauwels zijn eerste overwinning in zijn profcarrière is, maakt het extra mooi. Pauwels zou later ook nog winnaar blijken van de 15de rit van de Giro van 2009 nadat ritwinnaar Bertagnolli zijn zege verloor en Pauwels als tweede over de streep kwam, maar de slotrit in Yorkshire was dus de enige keer in Pauwels’ carrière waar hij effectief als eerste de streep mocht overschrijden.
