Deel dit artikel:
Net als de vorige dagen vertrokken we vanuit Cordoba. De route was in feite dezelfde als twee dagen eerder, maar dan andersom. Terwijl we de twee vorige dagen konden genieten van de prachtige, steile en zeer technische afdaling op het einde, mochten we die nu beklimmen in het begin van de etappe. Dat was extreem zwaar, omdat nog niemand was warm gefietst en iedereen nog de spierpijn van de afgelopen week in de benen had. Je zag dan ook niks anders dan verbeten gezichten. Dat gold uiteraard ook voor mij. Deze beklimming was veruit de zwaarste van de hele Andalucia Bike Race. De klim nam zeker een dikke 40 minuten in beslag. Volgens mij een verbeterpunt: De eerste etappes van de Andalucia Bike Race kregen we telkens een ander parcours voorgeschoteld, de laatste drie dagen toen zaten er maar kleine verschillen in de route met hier en daar een andere lus erin verwerkt. Dat was ergens wel een beetje jammer, want ondanks de supermooie omgeving, werd het hier een beetje voorspelbaar.
Even terug naar de race. Na ongeveer twee uur brak mijn ketting in een beklimming. Gelukkig was er snel iemand in de buurt die een tooltje bij zich had om de ketting te maken. Hierdoor kon ik snel weer verder en was ik niet veel tijd kwijt. Ik reed gedurende de marathon met een helmcamera en kreeg plots te horen van een UCI-medewerker dat ik acuut de camera moest verwijderen of anders zou ik uit de race gehaald worden. Het bleek dat het verboden is om met een helmcamera deel te nemen aan een UCI-wedstrijd. Als ik het op het stuur zou hebben, zou het wel mogen. De UCI staat erom bekend om nogal eens vreemde regels te hanteren en daar is dit een goed voorbeeld van. De camera heb ik dan ook maar snel opgeborgen. Als fotograaf vond ik dat natuurlijk wel jammer, want hierdoor was ik niet in staat veel foto’s te maken deze dag.
De dag was begonnen met een stralend zonnetje, maar geleidelijk aan begon het te betrekken en flink kouder te worden. Niet lang daarna zorgden hevige regenbuien ervoor dat het hele parcours transformeerde in een blubberbad. Dat zorgde meteen voor wat leuke afwisseling. Ik hoefde immers nog maar een kilometer of twintig. Deze laatste kilometers van het parcours waren ook niet zo heel zwaar vergeleken met het begin van de etappe van vandaag. Hier en daar zakte ik tot mijn enkels weg in de modder, maar ik kon het tempo er toch redelijk inhouden. Ik heb ook extra gas gegeven om zeker te zijn dat ik mezelf ook helemaal leeg zou rijden vandaag. De finish kwam daarom al snel in zicht. Eenmaal de meet overschreden, stond een juichende massa klaar om de deelnemers op te vangen.
Het einde was bereikt en mijn eerste marathon was een feit. Ik ben mezelf tijdens deze Andalucia Bike Race meerdere malen tegengekomen, maar ben enorm voldaan dat ik hem uitgereden heb. Op technisch vlak heb ik mezelf ook kunnen verbeteren. Ik had dan wel geen teamgenoot meer de afgelopen dagen om me aan op te trekken, maar had toch een geweldige kompaan waar ik de hele week op kon vertrouwen, namelijk mijn Canyon Exceed. Ik heb hem dan ook met pijn in mijn hart weer moeten afstaan aan de eindstreep…
