Deel dit artikel:
Gooi de zoektermen ‘Leonardo Sierra’en ‘ciclista venezolano’ door de zoekbalk van je internetbrowser en al snel bots je op foto’s van twee vechtende renners: Leonardo Sierra en de Spanjaard Ramón Gonzalez Arrieta. Het zijn beelden uit de vierde etappe van de Vuelta van 1995, van Tapia de Casariego naar La Coruña. Voor Sierra betekende het straatgevecht het einde van een korte carrière. Hij kreeg een schorsing van vijf maanden en keerde nooit meer terug in het internationale peloton. Helemaal stoppen deed hij echter niet. Daar is de Venezolaanse titel in 1998 op zijn erelijst een stille getuige van.
De beelden van een vechtende Sierra staan gebeiteld in het collectieve geheugen van de wielerfan en duiken nog regelmatig op, maar daarmee krijgt de Venezolaanse klimgeit niet de eer die hij verdient. In de eerste jaren van zijn carrière maakte hij in de Giro immers mee het mooie weer. Ontdekt en overtuigd door Gianni Savio waagde hij zich in 1990 aan de oversteek naar Europa. Het Girodebuut van de 22-jarige Sierra mogen we gerust sensationeel noemen. Waar hij zich in de eerste bergetappes nog gedeisd hield, haalde hij in de slotweek zwaar uit. In rit 17 tussen Moena en Aprica achtte hij zijn moment gekomen. Het was de dag dat de Mortirolo voor het eerst in de Girogeschiedenis op het menu stond. Met 1852 meter is dat niet de hoogste pas in de regio, maar gezien de forse stijgingspercentages is deze ‘monsterklim’ voor veel renners één lange lijdensweg.
Een paar kilometer na de start in het bergdorpje Moena glipte Sierra mee in de vroege vlucht. Vanuit de volgwagen kreeg hij de opdracht zo lang mogelijk te wachten, maar dat begrip heeft in Zuid-Amerika duidelijk een andere invulling. Op 110 kilometer van de streep liet hij zijn medevluchters achter en begon hij aan een indrukwekkende solo. Op de top van de Mortirolo telde Sierra 3 minuten voorsprong op de eerste achtervolgers. Maar dan kwam de afdaling … Sierra was een typische Zuid-Amerikaanse klimgeit uit de jaren 90: sneller omhoog dan bergaf. Gewrongen op zijn zadel ging hij meermaals in de fout. Tot twee keer toe bleef er wat vel aan het Italiaanse asfalt kleven, maar Sierra stond telkens weer op en hield aan de aankomst in Aprica een minuut over op de Italiaan Alberto Volpi.
“Het was een van mijn mooiste overwinningen”, blikte Sierra dertig jaar later in de Venezolaanse pers terug op zijn memorabele triomftocht. Hij sloot de Giro van 1990 af als tiende in het eindklassement en deed een jaar later nog beter met een zevende plaats. Hij mengde zich nog regelmatig in het gevecht om een ritzege, maar mooier dan op de Mortirolo werd het nooit meer. Het laatste gevecht, op weg naar La Coruña, was er te veel aan. Op z’n 26ste was de carrière van onze Venezolaanse klimgeit definitief voorbij.
Dit artikel verscheen in de nieuwe editie van Poggio, nu verkrijgbaar in de winkel, HIER online te bestellen of HIER online te lezen via Blendle. Abonneer je HIER en geniet van onze aantrekkelijke abonnementsformules!
