Deel dit artikel:
De Ronde van Romandië bracht zoals altijd schilderachtige landschappen, klinkende koebellen en een mooie strijd om de eindzege. Geraint Thomas herstelde zich knap van zijn merkwaardige val en nam het geel mee naar huis. Maar wellicht was een ander beeld nog het meest pakkend in Zwitserland. Het beeld van een groot kampioen die voor het oog van de camera’s kleiner en kleiner wordt.
Het is zondag 8 november 2020. De Madrileense novemberzon schijnt tussen zijn helm en zijn mondkapje door op zijn blauwe ogen. Ergens op een rustig plekje, vlakbij de finish van de laatste Vuelta-etappe, staat Chris Froome een handjevol journalisten te woord. Dat de belangstelling wat aan de geringe kant is heeft een reden. De Brit is niet bepaald de smaakmaker geweest in de afgelopen Spaanse ronde. Froome wordt slechts 98e in het eindklassement.
De viervoudig Tourwinnaar, wellicht de beste renner van zijn generatie, werpt in het ietwat treurige decor een blik terug op ruim tien jaar dienst bij Team Ineos. Een periode waarin hij de concurrentie omverblies. Het lijkt haast een eeuwigheid geleden. Toch blijft Froome hier kort van stof over. Liever zegt hij zin te hebben in zijn nieuwe avontuur. Bij Israel Start-Up Nation wil hij weer de wielrenner worden die hij was. Optimisme zegeviert daarom boven weemoed. Froome weet immers waar hij vandaan komt.
Hoe zat het ook alweer? In juni 2019 wordt Froome tijdens de tijdritverkenning in de Dauphiné door de wind van zijn fiets gehesen. Die keert wel weer terug, zal menig wielervolger gedacht hebben. Achteraf dekten de woorden van teambaas Dave Brailsford de lading het best. Froome was badly injured. Het was niet zomaar een zware crash, maar een val met als gevolg een waslijst aan gebroken botten, een verbrijzeld lichaam en een geknakt moreel. Achteraf gezien degradeerde Froome die dag tot de quasi betekenisloze renner die hij nu is.
Zo’n zes maanden na het gedenkwaardige interview in Madrid is de vergeten succestijd nog meer in de vergetelheid geraakt. Optimisme heeft plaatsgemaakt voor naderende wanhoop. Een winter lang was de Keniaanse Brit in de weer met zijn verdere herstel in 2021. Het gewenste effect bleef uit, het lichaam weigerde. De resultaten in zijn eerste drie wedstrijden van het jaar waren ontluisterend. In de Emiraten, Catalonië en de Alpen fietste Froome, in navolging op zijn Vuelta-optreden, nog steeds plompverloren rond. De weg terug naar topvorm blijkt er een vol hobbels en kuilen.
Tijdens deze reeks teleurstellende resultaten valt vooral de gretigheid op waarmee de camera’s Froome in beeld willen brengen. Als ware de zwalkende Brit het achtste wereldwonder. Een spartelende viervoudig Tourwinnaar kan kennelijk niet genoeg de aandacht krijgen. Eenmaal bivakkerend achterin de grote groep staan de lenzen afgesteld. Als scherpschutters hebben de mannen op de motards hem in de gaten wanneer hij de rol lost. Het liefst wordt nog even extra ingezoomd op zijn grimas. Zo eist Froome alsnog een hoofdrol op in de koers.
De cameraregie in Romandië vormt geen uitzondering. Terwijl ploeggenoot Michael Woods schittert in Franstalig Zwitserland, zien we van Froome niet veel. Of toch wel? In de stromende regen neemt de regie de tweevoudig eindwinnaar toch weer herhaaldelijk op de korrel. Het onophoudelijke afzien, en zijn rol in de luwte domineren de uitzendingen. Het begint bijna te storen. En de invloed van deze beelden reikt verder. Want de camera’s helpen de renner verder de vernieling in. Froome besluit Romandië slechts als 96e.
Mede door deze wielerpaparazzi is de sneeuwbal gaan rollen. Komt Froome nog terug? Als we Bernard Hinault bijvoorbeeld moeten geloven niet. Volgens De Das is de carrière van de Brit ‘bijna voorbij’. En wie dat soort woorden leest, en de beelden in Romandië en al die andere wedstrijden gezien heeft, kan niet veel anders dan zich daarbij aansluiten. Het vergrootglas ligt inmiddels dermate op zijn presteren dat ook de hoofdrolspeler zelf de handdoek lijkt te werpen, wetende dat hij niet ineens de succesrenner van voorheen kan zijn. Zo verwordt Froome tot een kat in het nauw. Een kat die zich liever schuil houdt, maar toch voortdurend in de spotlights staat.
Nog even terug naar die achtste november van het vorige jaar. Op die rustige plek in Madrid stond een man die dacht dat het allemaal goed zou komen. Het tegendeel wordt steeds meer werkelijkheid. De anonimiteit van de pelotonvulling is nu zijn plek. Wellicht dat een gelauwerde coureur als Froome zich alleen uit de anonimiteit kan knokken als hij er juist nog even in verblijft. Gewoon, even geen wielerpaparazzi op de neus.
Laat de camera’s maar draaien als hij zich eindelijk wel weer kan onderscheiden.
