Buitenlands geweld in het veld

Mannen

Grote verrassing in Fayetteville. Na onze landgenoten Eli Iserbyt, Laurens Sweeck en Michael Vanthourenhout was het ‘local hero’ Eric Brunner die als vierde finishte. In volle finale maakte de Amerikaanse kampioen op een indrukwekkende manier jacht op het Belgische koptrio. Het leverde hem een knappe ereplaats en heel wat respect op. Als jeugdrenner stak Brunner enkele keren de Atlantische Oceaan over. In het seizoen 2019-2020 zette hij als laatstejaarsbelofte enkele hoopvolle resultaten neer op het Europese continent. Zo reed hij op het WK in Dübendorf naar een dertiende stek. Maar toen kwam corona … Benieuwd of de 23-jarige Brunner dit seizoen nog enkele extra klasseflitsen kan laten zien.

Wereldkampioen Tom Pidcock behoeft uiteraard geen introductie meer. Als iemand de Belgisch-Nederlandse hegemonie in de cross kan doorbreken, is hij het wel. Door zijn forfait voor het WK in Wollongong kwam er vroeger dan verwacht een einde aan zijn wegseizoen. Of dat goed nieuws is voor zijn aspiraties in het veld, zal binnenkort blijken. Pidcock zal zijn regenboogtrui voor het eerst tonen op 19 november in Merksplas. Ook Cameron Mason, Thomas Mein en Ben Turner willen hier en daar mooie dingen laten zien deze winter, al zijn ze (nog) niet van het niveau van hun multigetalenteerde landgenoot.

Kevin Kuhn is na Pidcock de meest succesvolle ‘exoot’ in het veld. De 24-jarige Zwitser van Tormans CX werd dit seizoen al zesde in Maasmechelen, achtste in Tabor en tiende in Ruddervoorde. Benieuwd of er ook op het EK in Namen een mooie ereplaats in zit! Zijn landgenoot Timon Rüegg reedt zich eveneens in de kijker met een negende plaats in de wereldbekercross van Waterloo. Gilles Mottiez viel voorlopig enkel op met zijn wheelie op de top van de Koppenberg. Tot slot is er de Spanjaard Felipe Orts Lloret, die altijd en overal voor kleur zorgt, zelfs al rijdt hij in de verre achtergrond. Met een tweede plaats in Ardooie en een vierde plaats op de Nacht van Woerden is hij alvast prima aan het seizoen begonnen. Vorige week voegde Orts daar ook nog een zevende plaats in Ruddervoorde aan toe.

Vrouwen

Bij de vrouwen is het gros van de buitenlandse veldrithoop gevestigd op Blanka Kata Vas (zie hoofdfoto bij dit artikel). De Hongaarse alleskunster brak vorig jaar helemaal door met een wereldbekerzege in Overijse en hoopt dit seizoen een vervolg te kunnen breien aan haar opmars. Ze finishte voorlopig nog niet buiten de top 5 en mocht al vijf keer vieren – onder meer dankzij overwinningen in de Kermiscross van Ardooie en de Nacht van Woerden – dus dat belooft voor het EK! Twee jaar geleden werd ze al eens vijfde in Namen, dus het parcours zou haar in principe moeten liggen …

Een andere interessante naam is Silvia Persico, dé revelatie van 2022. De 25-jarige Italiaanse maakte onder andere indruk als klassementsrenster in de grote rondes – zevende in de Giro, vijfde in de Tour en twaalfde in de Vuelta – en bekroonde haar topseizoen met brons op het WK in Wollongong. Ze kan echter ook uit de voeten in het veld. Begin dit jaar pakte ze immers al de Italiaanse titel én brons op het WK in Fayetteville. Of en wanneer we haar deze winter opnieuw in het veld mogen verwelkomen, is echter nog niet geweten.

Voorts is het vooral uitkijken naar de Britse Zoe Bäckstedt: nog maar net achttien geworden, maar nu al ‘the next best thing’ in het vrouwenwielrennen. Op de weg, op de baan of in het veld: overal grossiert ze in gouden medailles. Bij de junioren werd ze dit jaar wereldkampioene in het veldrijden en in het najaar pakte ze in Wollongong zowel de gouden medaille in de wegrit als in het tijdrijden. Geen wonder dat de dochter van Parijs-Roubaix-winnaar Magnus al een profcontract mocht ondertekenen bij EF Education-TIBCO-SVB, waar ook Clara Honsinger aan de slag is. De Amerikaanse bewees vorig jaar dat ze kan scoren op het hoogste niveau door tot ieders verrassing de Koppenbergcross te winnen. Hopelijk kan ze dit seizoen opnieuw een stap vooruit zetten. In de voorbije wereldbekers nestelde ze zich alvast solide in de top 10 en op ‘haar’ Koppenberg werd ze vierde.

Een plaatsje verderop in de uitslag vonden we revelatie Marie Schreiber van Tormans CX. De negentienjarige Luxemburgse leek wel zeer voortvarend van start te gaan op de ‘Bult van Melden’, maar hield vol en finishte zeer knap vijfde. Eentje om in de gaten te houden! Ook Canada was goed vertegenwoordigd in Oudenaarde, waar de zeventienjarige zusjes Isabella en Ava Holmgren een zevende en negende plaats uit de brand sleepten. Indrukwekkend! Er is dus al opvolging voor Maghalie Rochette, die vorig jaar indruk maakte door tweede te worden in Besançon en derde in Val di Sole. Dit seizoen vergaat het haar voorlopig minder goed, want door de naweeën van een coronabesmetting moest ze noodgedwongen de pauzeknop indrukken. Benieuwd wanneer we ‘La Rochette’ opnieuw mogen verwelkomen in Europa.

Eveneens het vermelden waard is de Française Hélène Clauzel, de hoogst gerangschikte ‘exoot’ in het UCI-klassement. In Waterloo en Fayetteville liet ze reeds twee top 10-plaatsen noteren, al liggen de ambities hoger. Dat ze vorig jaar zesde werd in Namen, is iets om indachtig te houden voor het EK … Iemand die we zeker ook met argusogen zullen volgen op en rond de Citadel, is haar landgenote Pauline Ferrand-Prévot. Na wereldtitels in het mountain- en gravelbike hoopt ze deze winter ook opnieuw te scoren in het veld. Om deze ambitie waar te maken, stapte ze over naar het offroadteam van INEOS Grenadiers. Haar materiaal gaf nog niet thuis op de flanken van de Koppenberg, maar de benen en het hoofd waren wel op de afspraak. Benieuwd wat dat gaat geven de komende weken! Hopelijk kan het andere MTB-grootheden als Jolanda Neff en Evie Richards inspireren om zich deze winter ook opnieuw te wagen aan enkele veldritten …