Deel dit artikel:
Waregem, 29 maart, 9.30 uur. Lang voor het startschot van de 76ste Dwars door Vlaanderen weerklinkt, wemelt het al van de activiteit op de parking van de hippodroom. Een legertje in het blauw uitgedoste mannen is druk in de weer om de neutrale wagens ‘koersklaar’ te maken. Wie kent ze niet, de knalblauwe wagens met daarop in grote witte letters ‘SHIMANO’? In elke belangrijke wedstrijd rijden ze in beeld. De neutrale wagen is een meubelstuk van de koers.
Een meubelstuk, maar ook het buitenbeentje van de karavaan. Want zoals de naam aangeeft, is de neutrale wagen neutraal. Zijn opdracht? Hulp bieden aan renners met materiaalpech als de ploegleiding niet in de buurt is. Een rol die de Japanse fietsonderdelenfabrikant sinds jaar en dag met veel engagement invult. Het opbergvakje in de deur van de Skoda’s zit boordevol energygels. De fietsenrekken, kofferbakken en achterbanken zijn tot de nok gevuld met reservemateriaal. Fietsen en wielen voor álle teams, dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend.
“De ene ploeg rijdt met Shimano, de andere met Campagnolo, de andere met SRAM. En dan heb je 11- of 12-speed, velg- of schijfremmen, grote of kleine schijfremmen …”, vertelt Gieljan Catelijn terwijl hij zijn kofferbak volstouwt met wielen. Catelijn is de mecanicien in de wagen waarin ik mag meerijden. Achter het stuur zit ex-prof Paul Van Hyfte. “Het zou voor ons veel gemakkelijker zijn als de ploegen zich aan de opgelegde standaarden van de UCI zouden houden”, pikt Van Hyfte in op de materiaalkwestie. “Maar jammer genoeg doen ze dat niet allemaal.”
In een busje draait een compressor overuren om alle wielen aan boord de juiste bandendruk te geven. Een stevig gebouwde man coördineert het hele gebeuren. Hij deelt de wielen uit aan de mekaniekers, gevolgd door gerichte instructies voor het monteren van de reservefietsen: “Jullie weten het, hé! Look links vooraan, Shimano rechts vooraan, Speedplay links achteraan!” roept hij kordaat. “En de ‘soupapen’ naar boven!”
Mijn oog valt op een klein hendeltje in de stuurbocht van een reservefiets. Het blijkt het bedieningsknopje van de ‘dropper post’ te zijn, het snufje dat plots wereldnieuws was toen Matej Mohoric er Milaan-Sanremo mee won. “De verstelbare zadelpen werd toen als revolutionair bestempeld, maar wij gebruiken het al jaren”, lacht Catelijn. “Dankzij de dropper post kunnen renners het zadel op hun maat afstellen. Zo wordt de kadermaat minder belangrijk als we iemand moeten depanneren.”
Lees het volledige artikel in de nieuwe editie van Cycling, nu verkrijgbaar in de winkel, HIER online te bestellen of HIER online te lezen via Blendle. Abonneer je HIER en geniet van onze aantrekkelijke abonnementsformules!
