![]() |
Iedereen mocht ‘genieten’ van de Muur van Hoei. (foto belga) |
Net geen 1000 recreanten konden kiezen tussen een parcours van 80 of 124 kilometer lang. Terwijl de cyclosportieven – zij die het gevecht met de tijd aangingen – door een parcourswijziging 175 kilometer moesten verslinden. Van de 800 die dat probeerden was Bart Bury de snelste bij de mannen en gingen de bloemen bij de vrouwen naar Edith Vanden Brande. Voor zowel Bury als voor Vanden Brande was het de derde overwinning op rij. Zij waren daar natuurlijk heel tevreden mee. “Uiteraard ben ik blij. Ik moest winnen, want ik had mezelf als favoriet aangestipt”, aldus Bury. “Het was een moeilijke rit. Ondanks dat ik twee keer gevallen ben, heb ik kunnen standhouden”, haalt de winnares bij de dames opgelucht adem.
DE MUUR ALS PERFECTE BEKRONING
Alle deelnemers mochten zich op het verjaardagfeestje van Merckx uitleven op maximaal 23 hellingen. De Long Thier, de Côte de Montfort en Côte de St. Roch moesten onder meer beklommen worden. Daarnaast moesten de deelnemers onder wisselende weersomstandigheden de finale van de Waalse Pijl zien te overleven. Wie daarin slaagde mocht zich ten slotte bewijzen op de scherprechter van die klassieker, de Muur van Hoei. De gevreesde muur was voor de deelnemers de perfecte bekroning van een heerlijke rit in de Condroz.
“Volgens mij was dit parcours zwaar genoeg voor iedereen”, aldus Eddy Merckx. “In samenwerking met Golazo verliep alles perfect. Deze mensen zijn het gewoon om dit soort evenementen te organiseren en dat merk je. Alles verliep veilig en dat is het belangrijkste. Om de veiligheid te garanderen begon de rit meteen met een beklimming. Zo was er onmiddellijk een afscheiding en kende iedereen zijn plaats in het peloton. Zoiets is belangrijk”, liet de kannibaal weten nadat hij zijn eigen parcours had gereden.
Niet enkel de vijfvoudige winnaar van de Ronde van Frankrijk genoot zichtbaar van de dag. Ook zijn metgezel Rudy de Bie beleefde een gezellige voormiddag. “In de Ardennen is het altijd aangenaam fietsen. Zeker met onze vaste groep – waarin ook Herman Vanspringel en Eddy’s schoonzoon zitten – was het plezierig. We hebben niet tegen de tijd gereden, maar ons gewoon goed geamuseerd.
Naast de ex-profs smaakten eveneens de recreanten het parcours. “Het was mooi maar lastig”, laat Patrick Vandamme weten. “Voor de eerste keer in mijn leven heb ik de muur beklommen. Ik ben geëindigd met een kleine versnelling. Ik kon niet anders. Voortdurend hield ik ook mijn hartslag in het oog. In de Vlaamse Ardennen heb ik ook al gereden, maar dit is toch iets speciaal. Het constant op en neer gaan ligt me wel”, aldus de man die speciaal uit Brugge was gekomen voor deze ontdekking. Didier Baillet uit Luik dacht er ook zo over. “Dit was fijn om te doen. Ik hou er wel van om intervallen te doen. Het mag dan wel erg zwaar geweest zijn, volgend jaar kom ik zeker terug.